domingo, 19 de diciembre de 2010

Taller Sin Barreras. Fundación María José Jove

LUDOTECA NAVIDAD 2010: Jugando Sin Barreras
Fecha de inscripción:
hasta 21 de diciembre de 2010

Comprometidos con el ámbito de la discapacidad, desde la Fundación María José Jove organizamos esta actividad con el objetivo de acercar a los niñ@s el concepto de la DISCAPACIDAD y fomentar la INCLUSIÓN SOCIAL de las personas que tienen algún tipo de minusvalía. El juego es la herramienta para que los niñ@s que asistan perciban el concepto de "limitación" física, psíquica y sensorial de manera no explícita.
¿QUÉ NIÑ@S PUEDEN ASISTIR?
TOD@S los niñ@s que tengáis entre 4 y 12 años, y por supuesto, niñ@s que tengan algún tipo de discapacidad. Nos ayudarán mucho a alcanzar los objetivos de esta actividad.
¿CUÁNDO Y DÓNDE SE CELEBRA ESTA LUDOTECA?
De 9 a 14 horas, los días 23, 24, 27, 28, 29 y 30 de diciembre; y el 3, 4 y 5 de enero.
En la sede de la Fundación María José Jove (C/Galileo Galilei, 4 A Edif. WorkCenter - Pol. A Grela 15008 A Coruña).
¿CÓMO PUEDES INSCRIBIRTE?
Del 9 al 21 de diciembre.
PRECIO:
Inscripción ordinaria: 20.00€
Inscripción gratuita: Niñ@s con algún tipo de minusvalía (obligatorio presentar certificado).
Más información

Taller Sin Barreras. Fundación María José Jove

LUDOTECA NAVIDAD 2010: Jugando Sin Barreras
Fecha de inscripción:
hasta 21 de diciembre de 2010

Comprometidos con el ámbito de la discapacidad, desde la Fundación María José Jove organizamos esta actividad con el objetivo de acercar a los niñ@s el concepto de la DISCAPACIDAD y fomentar la INCLUSIÓN SOCIAL de las personas que tienen algún tipo de minusvalía. El juego es la herramienta para que los niñ@s que asistan perciban el concepto de "limitación" física, psíquica y sensorial de manera no explícita.
¿QUÉ NIÑ@S PUEDEN ASISTIR?
TOD@S los niñ@s que tengáis entre 4 y 12 años, y por supuesto, niñ@s que tengan algún tipo de discapacidad. Nos ayudarán mucho a alcanzar los objetivos de esta actividad.
¿CUÁNDO Y DÓNDE SE CELEBRA ESTA LUDOTECA?
De 9 a 14 horas, los días 23, 24, 27, 28, 29 y 30 de diciembre; y el 3, 4 y 5 de enero.
En la sede de la Fundación María José Jove (C/Galileo Galilei, 4 A Edif. WorkCenter - Pol. A Grela 15008 A Coruña).
¿CÓMO PUEDES INSCRIBIRTE?
Del 9 al 21 de diciembre.
PRECIO:
Inscripción ordinaria: 20.00€
Inscripción gratuita: Niñ@s con algún tipo de minusvalía (obligatorio presentar certificado).
Más información

martes, 14 de diciembre de 2010

María y yo


Un aspecto muy importante conocido por maestros, profesionales y padres del aprendizaje de niños con autismo es la utilización de imágenes claras y sintéticas que transmitan ideas o situaciones. En este libro, Miguel Gallardo, acostumbrado a comunicarse visualmente con su hija María, quiere transmitirlo a sus lectores como si nosotros fuéramos ella y a través de sus dibujos entendamos su mensaje simple y breve de una manera inequívoca. Este libro rebosa imágenes que transmiten sensaciones y emociones de María, de su padre y de su entorno. Miguel, que desde hace años sabe que a María sus fantásticos dibujos la hacen feliz, la tranquilizan y la ayudan a comprender este a mundo, quiere utilizarlos también con nosotros para que compartamos las emociones de María hacia él y sus seres queridos.

miércoles, 8 de diciembre de 2010

El cine y la diversidad funcional

Las personas discapacitadas siempre han estado representadas en el cine, y cada vez más, con mayor fuerza. No
obstante, este lenguaje global ha tratado al discapacitado de forma desigual presentándolo, en una gran parte de
la filmografía, tanto como ser marginal, deforme y malvado, como el bonachón incapaz de hacer daño a nadie. En
el correr de los años, el cine ha avanzado en sus lenguajes promoviendo una figura del discapacitado, cada vez
más acorde con el sentido que tienen y aportan a la sociedad, tomando de la sociedad los modelos que esta
provee. Sin embargo, el peor maltrato que sufren los discapacitados en el cine es que no se les ve, salvo
excepciones, como a cualquier persona.
Aquí encontrarás una selección de peliculas que tratan este tema . Este texto lo he encontrado en la página cine y educación

miércoles, 1 de diciembre de 2010

Relações literárias: Discusión dirixida (II)

Relações literárias: Discusión dirixida (II): "(Carlos) Por ocasião da apresentação da nova ortografia do espanhol (como vemos, também tem modificações normativas), o presidente da Academ..."

(Susana)

É curioso constatar que a opinión que amosa aquí a nosa compañeira Alba en contra do encorsetamento da lingua galega en estériles normativas, e polo que parece, a favor do lusismo, xa foi defendida hai uns cuantos anos (1986) polo mismísimo Ricardo Carvalho Calero.
O artigo que vos presento para a leitura pausada, ainda que sesudo, é de muito interese pois fai parte dun discurso pronunciado na clausura duns encontros sobre o "Estado actual da Normalizaçom Lingüística" en Santiago de Compostela en 1986.
Nel fai unha valoración do recentemente promulgado decreto de Normalización lingüística de 1983 (coñecido como Decreto Filgueira) con afirmacións como esta:
"O estado -ou seja, a administración autónoma- non pode registar a realidade social, nom totalitariamente modelála (...), o poder político tem que ser imparcial, e nom pode apresentar-se como beligerante nem como juiz, mas como notário que regista o resultado do debate".

Mas adiante, continúa cunha análise dos problemas da lingua galega e fala do mesmo que fala a nosa compañeira Alba, a consideración do castelán como lingua a e o galego como lingua B e do proceso de castelanización da nosa lingua, amosándose pesimista sobre que a normalización poda frear ese proceso:

"O proceso de castelhanizaçom do galego prosseguiria inexoravelmente, ainda que umha artificiosa montage administrativa sustenha por mais ou menos tempo e em mais ou menos caracterizados níveis a fala minoritária".

O que realmente preocupa a Ricardo Carvalho Calero, e o que inspira a súa participación na clausura deses encontros, é: "melhorar a situaçom do galego. Esta é crítica encanto está en perigo de desnaturalizaçom e arrincoamento como conseqüencia de uma deformada image de sua essência (...) a velha tendència centralista segundo a cal o estado espanhol devia exprimir-se numa só lingua oficial, a lingua espanhola".

Cal é a solución entón? pois o autor atópaa en Portugal cando dí:

"Mas no caso do galego, pola sua expansom, é semelhante ao do castelhano. Umha política repressiva franco-espanhola pode sonhar com reduzir a zero o uso do eusquera e o catalám. Mas se essa classe de política —pura hipótese— reduzisse a zero o uso da nossa língua na nossa terra, o nosso sistema lingüístico subsistiria nas formas adoptadas nos territórios que o galego culturalmente colonizou. Pois, como dizia Castelao, «o galego é um idioma extenso e útil, porque com pequenas variantes se fala em Brasil, em Portugal e nas colónias portuguesas». Assi, as circuntâncias favoráveis objectivamente à subsistência do galego, só admitem parangom coas do castelhano, e nom coas do eusquera e o catalám polo que se refere à expansom e número de utentes dos sistemas respectivos; e unicamente a deixaçom dos galegos poderia ser causa de que o galego fosse suplantado polo castelhano numha parte do território em que se formou. Umha parte só, porque o galego se formou a ambas as beiras do Minho.
O nosso é, pois, um dos grandes idiomas de cultura, o segundo em volume de falantes dentro das línguas românicas, e assi como as distintas formas, peninsulares e extrapeninsulares, do castelhano, que som muitas e mui variadas, mantenhem a sua unidade sistemática e intercambiam influências e experiências, assi o galego, por razons de economia histórica e social, há aproveitar os logros das demais normas do complexo hispânico de que é torgo, e manter a identidade essencial dentro do mesmo e coas demais realizaçons do mesmo, evitando inúteis ou custosas arbitrariedades nas soluçons dos seus problemas cando outras formas do sistema lhe dam feitas e consolidadas as que por coerência, harmonia e economia lhe conferem craveira do idioma internacional."

E máis adiante dí:
"Mas toda esta política, a de manter o galego como língua competitiva e rendível, supom a negaçom de um galego burocrático, de um código lingüístico corânico orientado polo receio às osmoses que o nosso idioma pode suster com relaçom a ramos do mesmo tronco que hoje se sustentam sobre terras nom submetidas à mesma soberania estatal. Nom podemos os galeguistas compartillar esses receios. As palavras, como os paxaros, voam por riba das fronteiras, e as línguas nom se constrangem aos limites administrativos, de resto sujeitos a possíveis variaçons. Fala-se o catalám em territórios politicamente espanhóis, franceses, andorranos e italianos. Renunciamos a formular o censo de unidades políticas em que o castelhano, nas suas diversas formas, é língua oficial ou comum."

Ainda que é un bocado longo e sesudo, recomendo a súa leitura en:

http://bvg.udc.es/ficha_obra.jsp?id=Sipreorf1&alias=Ricardo+Carvalho+Calero&

Saúdos